U skoro svakom filmskom ostavarenju Dejvida Linča pojavljuju se pevačice. One obično izvode neku od popularnih melodija koje zvučno i emocionalno obeleže čitav film, postajući najpouzdanije sećanje na njega – u lokalnom baru (Blue Velvet, Twin Peaks), na audiciji (Mulholland Drive), u sablasnom teatru (Mulholland Drive), izlaze iz radijatora (Eraserhead). Fascinantnu i bizarnu estetiku ovog reditelja pevačice na sceni, pod neonskim reflektorima, ispred slojevitih crvenih zavesa, savršeno dopunjuju.
Linč je postigao ono što mnogim umetnicima nije pošlo za rukom – da iz njegovog imena bude izveden pridev. Linčovska atmosfera, linčovske slike, linčovska bizarnost, linčovski tip stvarnosti – koristeći ove reči mi tačno znamo na šta se one odnose, njegova estetika je apsolutno prepoznatljiva. Reč stvarnost u kontekstu njegovih filmova trebalo bi stavljati pod navodnike. Pevačice na sceni umnožavaju iluziju kojoj već prisustvujemo, oneobičavaju i komplikuju već komplikovanu babušku realiteta u datim filmovima. Samo stupanje pevačice na scenu svet čini dubljim za jedan sloj. Scena na kojoj su one, blago izdignuta u odnosu na stolove i bar, kao i svaka pozornica uostalom, nasuprot je gledaocima, nasuprot je onome što dolazi iz sveta iskustva, empirijski realnog, svakodnevnog. Po svojoj prirodi scena mora sadržati dozu teatralnosti i opsenarstva. Ono što je prisutno – istovremeno nije stvarno. Prisutno i stvarno se često potiru i međusobno isključuju u filmovima Dejvida Linča.
Pevačice su u Linčovim filmovima važne zbog harizme kojom zrače, zbog pesama koje izvode, zbog zavodljivosti njihove toalete, šminke, specifičnog tipa frizure i zanesenog pogleda koji upravo svedoči o paradoksu: o (navodnoj) pasivnosti tokom scenske aktivnosti, tokom izvođenja. Celokupna slika scena sa pevačicama mami gledaoca, privlači ga, zavodi, ali ne pasivizira ga u potpunosti, upravo zbog aktivnog principa pogleda (gaze). U samim filmovima pevačice su vrlo važne zbog isticanja relacije sa svojim posmatračem. One bez njih i, još važnije, bez njihovog pogleda, ne postoje u pravom smislu.
Pevačice kao simbol ovaploćuju moć pogleda i njegovu graditeljsku tendenciju. U lokalnom baru bizarnog gradića dešavaju se neverovatne stvari što posebno noću i u specifičnoj atmosferi bara dolazi do izražaja. Onda kada u istom počne neka pesma, čitava scena postaje bajkovita, biva omekšana aurom dima i neona koji čine kao da se sve dešava izvan prostora i vremena, kao da lebdi, pluta, levitira, kao da je zvuk brži od gravitacije. Motiv sam po sebi, naravno, ne bi bio dovoljan da nije upotpunjen fotografijom i bojama koje odlikuju Linča i uspostavljaju pomenuti pridev. Boje pod kojim se dešava izvođenje, kao i sam pogled zavedenog, očaranog, za tren potpuno obuzetog posmatrača, istovremeno prisutnog i odsutnog, doprinose konačnosti našeg utiska. Tehnička osobenost važna je, pored idejne, kako bi se dobio konačan utisak.
Prirustvo pevačica je još jedan način da reditelj istakne svoj odnos prema stvarnosti koja kao da je izjednačena sa ženskom seksualnošću: istovremeno pasivna i dominantna, nešto što se želi transformisati, potčiniti, ali čemu se prilazi sa strahom. Ipak, sa stvarnošću i ženama u Linčovim filmovima biva baš kao na kraju filma Lost Highway, u čuvenoj replici – You’ll never have me! Linč preko pevačica na sceni ističe složenost pojma stvarnosti. Ako on nešto toliko detaljno i opsesivno ispituje, to je mnogostrukost onoga što zovemo stvarnost, nesvesni da (neadekvatno) koristimo imenicu u jednini. Linč ističe moć uma koji je u stanju da konsturiše stvarnost. Linč insisira da su laži istinitije od istine. Da stvarnost i istina nisu jači argumenti od laži, iluzija i snova. Da stvarnost i istina nisu nužno u vezi, da nečija stvarnost apsolutno može biti sagrađena od laži. I da pritom može biti istinita. Setimo se filma Mulholland Drive kada pevačica na sceni pada u nesvest a mi ipak nastavljamo da čujemo njen glas.
A . A . A 